Koyasan en Kyoto, dag 11

Vandaag wordt een prachtige dag.  Strak blauwe lucht. En dat na al die regen van gisteren en vannacht. Wat fijn!
Om 5.45uur de wekker gezet. Oom 6uur begint het vuur ritueel. Het verbranden van de wensstokjes. Om klokslag 6 begint een bel ceremonie. Wij op naar de tempel.
De wensstokjes zijn houten stokjes van 20x2cm die mensen in de tempel beschrijven, om door de monniken onder het gebed, ritueel te worden verbrand. Grappig om te zien dat ze dat in de vorm van een Tori doen ( lijkt op Pi symbool)
Het geheel wordt omlijst met mantra zingen en duurt 1,5uur. Wij werden daar in betrokken door ook voedsel en water te offeren aan Kobo Daishi, de grondlegger van deze boeddhistische aftakking. En aangezien boeddhisten nooit sterven,  maar geloven dat ze naar het Nirvana gaan en gewoon doorleeft. Wordt voor deze man al ruim 1200j offers gebracht.
En ik weet amper wie mijn overgrootouders zijn...... pffffff,  laat staan waar die begraven zijn.
Hier zijn geen foto's van. Helaas...... niet toegestaan.

Sowieso worden de grafstenen van Japanners generatie op generatie onderhouden en wekelijks wierrook gebrand soms ook 100den jarenlang. Bijzonder.  Het zijn enkel graf/ gedenkstenen,  want iedereen wordt gecremeerd en ligt daar dus niet. Maar er worden wel namen bijgeplaatst. Ook van een heel andere orde dan bij ons.
Zij eren hun samoerai broeders nog. En alle shoguns van weleer. Kennen hun afkomst door overlevering. En eren zo al hun doden.  Heel bijzonder.

Na dé vuur ceremonie, krijgen wij ontbijt.  Deze smaakt ons wat minder.  Niet echt ons ding, we eten dit keer wel met de andere bewoners in een ruimte.  Deze hadden wij nog niet ontmoet. Hooguit gehoort. De kamers en gangen zijn slecht gescheiden door papieren wandjes.

Na het ontbijt lopen wij door het dorp naar Okunoin. Dit is de grootste en oudste boeddhistische begraafplaats van Japan. Als je van het hoofdpad(2km) afgaat, moet je uitkijken dat je niet verdwaald, zeker met mist. De berg is giga groot. Het is er waanzinnig mooi, de oude grafstenen, zerken, stenen lantaarns en vooral de kolossale bomen, geven deze plek iets mythisch. De zon de met schaduw speelt op de met mos begroeide stenen. En het is nog stil.  Vanmiddag komen de busladingen vol Japanners.......

Ook de grondlegger wordt hier in een mausoleum vereerd, we zijn net op tijd voor het voedsel en drink ritueel.   Maar blijven niet lang. 1x is genoeg op een dag.

Lopen door het dorp weer 4km terug naar de andere kant al waar het grootste tempel complex staat met de oudste tempels.  Danjo Garan Complex. Ook al zijn de meeste wel ergens een keer (sommige zelfs 7x in 1200j) verwoest door vuur of ander onheil en weer opgebouwd. Er staan ook nog originele gebouwen tussen.

Het is inmiddels de hoogste tijd om aan onze terug reis te beginnen,  daar de vervangende busdienst geen schema heeft vanaf Koyasan station . En wij minimaal 4uur moeten reizen naar Kyoto terug.
Dus een snelle lunch, in de zon,  van de 7 eleven. En wij zijn weer onderweg naar "huis". Onze ryokan in Kyoto.
Opnieuw ingecheckt. Lekker gedoucht. Daarna Gion wijk in, verder verkent (wat is het hier gezellig 's avonds)  ergens weer heerlijk gegeten met een paar wel verdiende borrels naar bed. Het was een hele lange dag.......